ისტორია

შუა საუკუნეების ევრპაში ქცევის გარკვეული წესები ჩამოყალიბდა, რომელთა ნაწილი დღემდე არსებობს.

ფრანგული სიტყვა ,,ეტიკეტი” საზოგადოებაში მიღებულ თავაზიანი ქცევის წესებს ნიშნავს. მე-13 საუკუნიდან სამეფო კარზე ეტიკეტის ნორმების შესაბამისად ცხოვრობდნენ, მათი შესწავლა ყველა ახალი თაობისთვის თავისებურ სკოლას წარმოადგენდა.

,,თამაშის” ნორმების ცოდნა საშალებას აძლევდა ადამიანს, რომ იმ დროინდელი დაქუცმაცებული საზოგადოების ნაწილად ეგრძნო თავი.

ეტიკეტში ცხოვრებს ყველა მხარე წვრილმანებამდე იყო გაწერილი.

ეტიკეტი თავიდან სამეფო კარის დიდებულების ვიწრო წრისთვის შეიქმნა, მაგრამ მან გავლენა მოახდინა მოქალაქეთა იმ ჯგუფზე, რომელსაც ელიტასთან შეხება ჰქონდა.

ქცევის ახალი წესები ადამიანისგან მოითხოვდა არა მხოლოდ მამაცობას, ძალასა და მოხერხებულობას, არამედ მოთმინებას, სულიერ სიფაქიზეს, თავაზიანობასა და სისუფთავეს.

მაგიდასთან მიუღებლად მიიჩნეოდა საუბარი პოლიტიკაზე, რელიგიასა და ისეთ თემებზე, რომლებსაც შეიძლება კამათი გამოეწვია. არ მიესალმებოდნენ გრძელი მონოლოგის მანერას: თითოეულს უნდა ჰქონოდა დრო და  საშუალება, რომ სიტყვა ეთქვა. ახალგაზრდა უფრო ჩუმად უნდა ყოფილიყო და უფროსისთვის ეგდო ყური. ასევე, როდესაც მას მიმართავდნენ, უხამს საქციელად მიიჩნეოდა, თუ ის ღეჭავდა.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

ძვ.წ. IV საუკუნეში ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორ II-მ  საყვარელ მეუღლეს, მიდიის მეფის ასულ ამიტას, ,,დაკიდული ბაღები” აუშენა. ამიტას ბაბილონის სიცხე ძალიან აწუხებდა და თავისი ქვეყნის მცენარეები ენატრებოდა. ქვისა და აგურის სვეტებს ეყრდნობოდა ტყვიის ფირფიტებით დაფარული ოთხი ტერასა, სარწყავი წყალი მდინარიდან ტუმბოებით ამოჰქონდათ მოედნებზე, რომელზეც მიდიიდან და სხვა ქვეყნებიდან ჩამოტანილი ნარგავები იყო გაშენებული. ბაღები თავზე დაჰყურებდა ქალაქს და თითქოს ცაზე იყო ჩამოკიდებული. ბაღებს დედოფალ სემირამიდასაც მიაწერდნენ, თუმცა იგი სამი საუკუნით ადრე ცხოვრობდა. წყალდიდობებმა ტერასები დაანგრია, ნანგრევები კი XIX საუკუნეში გერმანელმა არქეოლოგმა, რობერტ კოლდევაიმ, აღმოაჩინა.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

რომაული საგარეო პოლიტიკოს ფორმულას – ,,გათიშე და იბატონე”, საშინაო პოლიტიკაში ემატებოდა ,,პური და სანახაობა”.  პოპულარობის მოსაპოვებლად და სოციალური პრობლემებიდან  ხალხის ყურადღების ჩამოსაშორებლად, პოლიტიკოსები ხშირად პურს უფასოდ არიგებდნენ და სანახაობებს მართავდნენ. რომაელთა საყვარელმა გასართობმა – გლადიატორთა ბრძოლებმა, პიკს იმპერიის ხანაში მიაღწია. იმპერატორებს არენაზე გლადიატორთა ათეულ ათასობით წყვილი გაჰყავდათ. სანახაობათა რაოდენობა წელიწადში 100-200 დღეს აღწევდა. მაყურებლის ზევით აწეული ცერი დამარცხებული გლადიატორისთვის სიცოცხლის შენარჩუნებას ნიშნავდა. დაწეული სასიკვდილო განაჩენს. მის ბედს საბოლოოდ იმპერატორი წყვეტდა. ერთადერთი, ვისაც იმპერატორის გადაწყვეტილების შეცვლა შეეძლო, ვესტას ქურუმი ქალი იყო. ბევრ მდიდარ რომაელს საკუთარი გლადიატორები ჰყავდა, რომლებიც ბრძოლებში მონაწილეობის გარდა პატრონსაც იცავდნენ. რომის იმპერიის დაცემის ხანაში გლადიატორთა ბრძოლები შეწყდა.

ყველაზე განთქმულ გლადიატორი სპარტაკი იყო, რომლის ხელმძღვანელობით მონათა დიდმა აჯანყებამ ძვ.წ. 73-71 წლებში რომის იმპერი შეაზანზარა.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

ძვ. წ. VI საუკუნეში  ბაბილონის მეფე ნაბუქოდონოსორ II-მ აუშენა საყვარელ მეუღლეს ,,დაკიდული ბაღები”. მიდიის მეფის ასულ ამიტას ბაბილონის სიცხე ძალიან აწუხებდა და თავისი ქვეყნის მცენარეები ენატრებოდა. ქვისა და აგურის სვეტებს ეყრდნობოდა ტყვიის ფირფიტებით დაფარული ოთხი ტერასა, სარწყავი წყალი მდინარიდან ტუმბოებით აჰქონდათ მოედნებზე, რომლებზეც მიდიიდან და სხვადასხვა ქვეყნიდან  ჩამოტანილი ნარგავები იყო გაშენებული. ბაღები თავზე დაჰყურებდა ქალაქს და თითქოს ცაზე იყო ჩამოკიებული. ბაღებს დედოფალ სემირამიდასაც მიაწერდნენ, თუცა ის სამი საუკუნით ადრე ცხოვრობდა, წყალდიდობებმა ტერასები დაანგრია, ნანგრევები კი მე-19 საუკუნეში გერმანელმა არქეოლოგმა, რობერტ კოლდევაიმ, აღმოაჩინა.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”