close

არქიტექტურა/დიზაინი

არქიტექტურა/დიზაინიეს საინტერესოა

BBC – რატომ დაინგრა თურქეთში ამდენი შენობა მიწისძვრის შედეგად? ქსპერტები აცხადებენ, რომ სათანადოდ აშენებულ შენობებს უნდა გაეძლოთ

თურქეთში მომხდარი მიწისძვრის შედეგად ახლად აშენებული ბინების ნგრევის ხილვამ აღშფოთება გამოიწვია. BBC-მ შეისწავლა ნანგრევებად ქცეული სამი ახალაშენებული შენობა იმის შესასწავლად, რამდენად იყო დაცული უსაფრთხოების წესები მათი აშენებისას.
იმ ფაქტმა, რომ მიწისძვრის შედეგად ზოგიერთი უახლესი კორპუსიც კი მტვრად იქცა, შენობის უსაფრთხოების სტანდარტებთან დაკავშირებით კითხვები გამოიწვია.
თანამედროვე სამშენებლო ტექნიკის საშუალებით შენობებს უნდა შეეძლოთ  ამ მაგნიტუდის მიწისძვრებს გაუძლონ და ქვეყანაში მანამდე მომხდარი სტიქიების შემდგომ დაწესებული რეგულაციები უნდა უზრუნველყოფდნენ ასეთი სტანდარტების შენობების არსებობას.
BBC-ის მიერ იდენტიფიცირებული სამი ახალი ჩამონგრეული შენობიდან პირველი შარშან აშენდა და სოციალურ მედიაში გავრცელდა რეკლამები, რომელშიც ნათქვამია, რომ შენობა “მიწისძვრის უახლესი წესების შესაბამისად აშენდა” და ყველა გამოყენებული მასალა და შესრულებული სამუშაო “პირველი კლასის ხარისხის” იყო.
ახალი მშენებლობა ნიშნავს, რომ ის უნდა აშენებულიყო უახლესი სტანდარტებით, რომელიც 2018 წელს განახლდა და რომელიც მოითხოვს, რომ მიწისძვრისადმი მიდრეკილ რეგიონებში არსებულ სტრუქტურებში გამოიყენონ ფოლადის ღეროებით (არმატურა) გამაგრებული მაღალი ხარისხის ბეტონი. სვეტები და კოჭები კი ისე უნდა იყოს განაწილებული, რომ ეფექტურად გაუძლონ მიწისძვრების ზემოქმედებას.
გავრცელებული ფოტოებიდან ჩანს, რომ საპორტო ქალაქ ისქენდერუნში კიდევ ერთი ახალაშენებული საცხოვრებელი კორპუსი დიდწილად განადგურდა – 16-სართულიანი შენობის გვერდითა და უკანა მხარე მთლიანად ჩამოინგრა.
BBC-მ დანგრეული შენობის სურათი სამშენებლო კომპანიის მიერ გამოქვეყნებულ სარეკლამო ფოტოს შეადარა, რომელიც აჩვენებს, რომ მისი მშენებლობა 2019 წელს დასრულდა.
ეს ნიშნავს, რომ ის ასევე უახლესი სტანდარტებით აშენებული უნდა ყოფილიყო. BBC პასუხისმგებელ სამშენებლო კომპანიას დაუკავშირდა, თუმცა პასუხი არ მიუღია.
კიდევ ერთი ფოტოზე, რომელიც ქალაქ ანთაქიაშია გადაღებული, ჩანს, რომ ცხრასართულიანი ბინების კომპლექსის დიდი ნაწილი ნანგრევებადაა ქცეული. BBC -მ აღმოაჩინა კომპლექსის გახსნის ცერემონიის ვიდეო, რომელიც ადასტურებს, რომ მისი მშენებლობა 2019 წლის ნოემბერში დასრულდა.
მიუხედავად იმისა, რომ თურქეთში მომხდარი მიწისძვრები საკმაოდ, ძლიერი იყო, ექსპერტები აცხადებენ, რომ სათანადოდ აშენებულ შენობებს უნდა გაეძლოთ.
”ამ მიწისძვრის მაქსიმალური ინტენსივობა ძლიერი იყო, მაგრამ არა იმდენად, რომ კარგად აშენებული შენობები აუცილებლად დაენგრია. უმეტეს ადგილას რყევის დონე მაქსიმალურზე ნაკლები იყო, ასე რომ, შეგვიძლია დავასკვნათ, ათასობით ჩამონგრეული შენობიდან თითქმის ყველა არ შეესაბამებოდა მიწისძვრის მშენებლობის კოდექსს“, – განაცხადა ლონდონის საუნივერსიტეტო კოლეჯის საგანგებო სიტუაციების დაგეგმვისა და მართვის ექსპერტმა, პროფესორმა დევიდ ალექსანდერმა BBC-სთან საუბარში.
თურქეთში სამშენებლო რეგულაციები წინა სტიქიების შემდეგ გამკაცრდა, მათ შორის 1999 წლის იზმითის მიწისძვრის შემდეგ, რომელსაც 17 000 ადამიანის სიცოცხლე ემსხვერპლა.
ისეთი ქვეყნები, როგორიც არის იაპონია, სადაც მილიონობით ადამიანი მჭიდროდ დასახლებულ მაღალსართულიან შენობებში ცხოვრობს მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყანას ძლიერი მიწისძვრების ისტორია აქვს, აჩვენებს, თუ როგორ შეუძლია სამშენებლო რეგულაციებს ადამიანების დაცვა კატასტროფების დროს.
სამშენებლო უსაფრთხოების მოთხოვნები დამოკიდებულია შენობის დანიშნულებასა და ტერიტორიების სეისმურ საშიშროებასა და რისკებზე და მოიცავს ზომებს დაწყებული მარტივი გამაგრებიდან დამთავრებული მთელი სტრუქტურის გიგანტურ ამორტიზატორზე დადგმით, რათა მიწისძვრის შემთხვევაში შენობა მიწის მოძრაობისგან იზოლირებული იყოს.
თურქეთსა და სირიაში ორშაბათს მომხდარი მიწისძვრის მსხვერპლთა რიცხვი თურქეთში 25 000-ს აღწევს, 3 500-ზე მეტი ადამიანი ემსხვერპლა სტიქიას სირიაში.

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინიისტორიაკულტურარელიგია და მეცნიერებასაქართველო

5 პირველი ქართული ეკლესია – ისტორია, რომელიც უნდა ვიცოდეთ

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ქრის­ტი­ა­ნო­ბის გავ­რცე­ლე­ბამ IV სა­უ­კუ­ნე­ში ხუ­როთ­მო­ძღვრე­ბა­სა და არ­ქი­ტექ­ტუ­რას მიზ­ნად ახა­ლი მო­თხოვ­ნე­ბი და­უ­სა­ხა, – ახა­ლი ეკ­ლე­სი­ე­ბი უნდა აშე­ნე­ბუ­ლი­ყო. თა­ვი­დან ბა­ზი­ლი­კე­ბი იგე­ბო­და, რომ­ლე­ბიც ქარ­თულ ტრა­დი­ცი­ებ­თან იყო შერ­წყმუ­ლი და IV-დან VI სა­უ­კუ­ნის ჩათ­ვლით, ამ ტი­პის რამ­დე­ნი­მე ეკ­ლე­სია კი­დეც აშენ­და.

ძვე­ლი შუ­ამ­თა

ეს ტა­ძა­რი კა­ხეთ­ში, თე­ლა­ვი­დან 7 კმ-ში, ტყე­ში V სა­უ­კუ­ნე­შია აგე­ბუ­ლი. ალაზ­ნის ხე­ო­ბის ზედა პლა­ტო­ზე გაშ­ლი­ლია სა­მო­ნას­ტრო კომ­პლექ­სის სამი ეკ­ლე­სია, მათ შო­რის უძ­ვე­ლე­სი – V სა­უ­კუ­ნე­ში აგე­ბუ­ლი სამ­ნა­ვი­ა­ნი ბა­ზი­ლი­კა და ჯვრის ფორ­მის 2 ეკ­ლე­სი­აა. ორი­ვე რი­ყის ქვი­თაა ნა­გე­ბი.

XVI სა­უ­კუ­ნე­ში ძვე­ლი შუ­ამ­თის მო­ნას­ტე­რი და­ცა­რი­ელ­და. მის მახ­ლობ­ლად კა­ხე­თის მე­ფის ლე­ვან II-ის (1520-1570) მე­უღ­ლემ თი­ნა­თინ გუ­რი­ე­ლის ასულ­მა შუ­ამ­თის ახა­ლი მო­ნას­ტე­რი და­არ­სა. აგუ­რით ნა­გე­ბი ეკ­ლე­სია ჯვარ-გუმ­ბა­თო­ვა­ნია, შიგ­ნით – მო­ხა­ტუ­ლია, რო­მე­ლიც ერეკ­ლე II-მ გა­ნა­ახ­ლა. კომ­პლექსში სამ­რეკ­ლო და სხვა ნა­გე­ბო­ბე­ბი შე­დის.

ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნი

სამ­თა­ვი­ა­ნი ბა­ზი­ლი­კის ტი­პის ნა­გე­ბო­ბა­თა შო­რის ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნი ერთ-ერთი უდი­დე­სი და უძ­ვე­ლე­სი ძეგლია. მდე­ბა­რე­ობს ქვე­მო ქარ­თლში, სო­ფელ ბოლ­ნის­ში. ჩრდი­ლო­ე­თით, ერთ-ერთი შე­სას­ვლე­ლის თავ­ზე არის წარ­წე­რა, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც (478-493 წლებ­ში) შე­მო­ნა­ხუ­ლია სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ­სე­ბუ­ლი უძ­ვე­ლე­სი წარ­წე­რა. ბოლ­ნი­სის ცნო­ბი­ლი ტა­ძა­რი IV სა­უ­კუ­ნის ბოლო წლებ­ში ელია მთა­ვა­რე­პის­კო­პოსს აუ­გია. ვახ­ტანგ გორ­გა­სალ­მა ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის ტა­ძარ­ში სა­ე­პის­კო­პო­სო საყ­და­რი და­ა­არ­სა. პირ­ველ ბოლ­ნელ ეპის­კო­პო­სად და­ვი­თია მიჩ­ნე­უ­ლი, რო­მე­ლიც ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნის აღ­მო­სავ­ლე­თი ფა­სა­დის წარ­წე­რა­შია მოხ­სე­ნი­ე­ბუ­ლი. ეკ­ლე­სი­ის გვერ­დით, სამ­ხრეთ-და­სავ­ლე­თით, XVII სა­უ­კუ­ნის სამ­რეკ­ლოა შე­მო­ნა­ხუ­ლი. ბოლ­ნი­სის სი­ო­ნი XVII სა­უ­კუ­ნე­ში რეს­ტავ­რი­რე­ბუ­ლი და შე­კე­თე­ბუ­ლია. 1936-1939 ჩა­ტა­რე­ბულ სა­მუ­შა­ო­ე­ბის შე­დე­გად ძეგლი გა­თხა­რეს, შე­ა­კე­თეს, გა­და­ხუ­რეს და გა­ა­მაგ­რეს. რე­ტავ­რა­ცია 1967-1969 წლებ­შიც ჩა­ტარ­და. ბოლ­ნი­სის სი­ონ­ში თა­ვი­დან­ვე მწიგ­ნობ­რუ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა იყო გა­ჩა­ღე­ბუ­ლი. დღეს კი ის ბოლ­ნი­სი ეპარ­ქი­ის ნა­წი­ლია.

ურ­ბნი­სი

მდე­ბა­რე­ობს ქარ­თლში, სო­ფელ ურ­ბნის­თან. წარ­წე­რე­ბის შეს­წავ­ლის სა­ფუძ­ველ­ზე, ტა­ძა­რი V-VI სა­უ­კუ­ნე­ე­ბით თა­რიღ­დე­ბა, სა­დაც მოხ­სე­ნი­ე­ბუ­ლე­ბი არი­ან ეკ­ლე­სი­ის მშე­ნებ­ლე­ბი – კონ­სტან­ტი­ნე და მამა მი­ქა­ე­ლი. ტა­ძა­რი სამ­თა­ვი­ა­ნი ბა­ზი­ლი­კაა. ეკ­ლე­სია თავ­და­პირ­ვე­ლად აგე­ბუ­ლია ურ­თი­ერ­თმორ­გე­ბუ­ლი ქვი­შაქ­ვით, ქვე­ბი სხვა­დას­ხვა ზო­მი­საა, მაგ­რამ ჰო­რი­ზონ­ტა­ლო­ბა და­ცუ­ლია. IX სა­უ­კუ­ნე­ში ეკ­ლე­სი­ას რეს­ტავ­რი­ცია გა­უ­კეთ­და. ურ­ბნი­სის კომ­პლექ­სი გო­რის ეპარ­ქი­ას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა და მოქ­მე­დია.

თბი­ლი­სის ან­ჩის­ხა­ტი

მდე­ბა­რე­ობს თბი­ლის­ში, მტკვრის მარ­ცხე­ნა სა­ნა­პი­რო­ზე. XX სა­უ­კუ­ნე­ში, რეს­ტავ­რა­ცი­ის დროს ორი ფილა აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, სა­დაც “ჯვრის ამაღ­ლე­ბის” რე­ლი­ეფ­თან ერ­თად, შე­მო­ნა­ხუ­ლა წარ­წე­რა, რომ­ლის მი­ხედ­ვი­თაც, ტა­ძა­რი X სა­უ­კუ­ნის და­სა­წის­ში, ვახ­ტანგ გორ­გას­ლის შვი­ლის და­ჩის მიერ, დე­და­ქა­ლა­ქის თბი­ლის­ში გად­მო­ტა­ნი­სას აიგო. ტა­ძა­რი ერთ სა­უ­კუ­ნე­ში, შე­მო­სე­ვე­ბის შე­დე­გად ძა­ლი­ან და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლა, მისი აღ­დგე­ნი­სას მახ­ლობ­ლად კა­თო­ლი­კო­სის­თვის რე­ზი­დენ­ცია აუ­გი­ათ. 1664 წელს ქარ­თლის კა­თო­ლი­კოს­მა დო­მენ­ტი III-მ თბი­ლი­სე­ლი ვაჭ­რი­სა­გან შე­ი­ძი­ნა სამ­ცხი­დან, ან­ჩის მო­ნას­ტრი­დან ჩა­მო­ტა­ნი­ლი ბექა ოპიზ­რის მიერ მო­ჭე­დი­ლი მა­ცხოვ­რის ხელ­თუქ­მნე­ლი ხატი. ხა­ტის ახალ ად­გილ­სამ­ყო­ფე­ლად სა­კა­თო­ლი­კო­სო ტა­ძა­რი – ყოვ­ლად­წ­მი­და მა­რი­ა­მის შო­ბის ეკ­ლე­სია – შე­ირ­ჩა. სწო­რედ ამ დრო­ი­დან დამ­კვიდ­რდა მისი ახა­ლი სა­ხე­ლი – ან­ჩის­ხა­ტის ეკ­ლე­სია.

ნეკ­რე­სი

მდე­ბა­რე­ობს კა­ხეთ­ში, ყვარ­ლის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტეტ­ში, სო­ფელ შილ­დის მახ­ლობ­ლად, მთის ფერ­დობ­ზე. და­ა­არ­სა 13 ასუ­რელ მა­მა­თა­გან ერთ-ერ­თმა, აბი­ბოს­მა VI სა­უ­კუ­ნე­ში. ნეკ­რე­სის სა­მო­ნას­ტრო კომ­პლექ­სი რამ­დე­ნი­მე ის­ტო­რი­ულ ძეგლს აერ­თი­ა­ნებს. მისი მნიშ­ვნე­ლო­ბა გან­სა­ზღვრუ­ლია შემ­დე­გი ფაქ­ტო­რე­ბით: ერთი მხრივ სა­ქარ­თვე­ლოს ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე სწო­რედ აქ აიგო ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ლოც­ვე­ლო (IV სა­უ­კუ­ნის III მე­ო­თხედ­ში); მე­ო­რე მხრივ კი, უკვე VI სა­უ­კუ­ნის მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­ში აქ დი­დად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კულ­ტუ­რუ­ლი კერა გაჩ­ნდა. ეს მოვ­ლე­ნა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლია იო­ა­ნე ზე­დაზ­ნე­ლის თა­ნა­მოღ­ვა­წის, აბი­ბოს სა­ხელ­თან, რო­მე­ლიც ნეკ­რე­სის მღვდელმთავ­რად აკურ­თხეს.

ამ მო­ნას­ტერს უკავ­შირ­დე­ბა ლე­გენ­და: ცნო­ბი­ლია, რომ მუს­ლი­მე­ბი ღო­რის ხორცს არ ჭა­მენ. ამი­ტომ, შაჰ-აბა­სის შე­მო­სე­ვის დროს, მო­ნას­ტერ­ში ღო­რე­ბი სამი დღით გა­მო­კე­ტეს. რო­დე­საც თათ­რე­ბი ახა­ლი გაღ­ვი­ძე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, მი­უ­სი­ეს. დამ­შე­ულ ღო­რებს ეგო­ნათ, საჭ­მე­ლად მივ­ყა­ვარ­თო და გა­ე­კიდ­ნენ. ეს ამ­ბა­ვი შაჰ-აბასს მო­ახ­სე­ნეს, რო­მელ­მაც ბრძა­ნა, რომ მო­ნას­ტრის­თვის ალყა მო­ეხ­სნათ და იმ ად­გილს აღარ გა­კა­რე­ბოდ­ნენ.

ნეკ­რეს­ში სხვა­დას­ხვა დროს მოღ­ვა­წე ქარ­თვე­ლი მღვდელმთავ­რე­ბი წერ­დნენ და წიგ­ნებს თარ­გმნიდ­ნენ… ნეკ­რე­სის ეპარ­ქია 1811 წელს გა­უქ­მდა.

AMBEBI.GE

მო­ამ­ზა­და ლალი ფა­ცი­ამ

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინიისტორიარელიგია და მეცნიერება

პირველი ეკლესიები და სარწმუნოებრივი რიტუალების შენობების ისტორია საქართველოში

 IV-VII საუკუნეები უაღრესად მნიშვნელოვანი პერიოდია ქართული კულტურის ისტორიაში. თუმცა იმდროინდელი – ადრეული შუა საუკუნეების – ქართული ნივთიერი კულტურის მაღალი დონის ყველაზე თვალსაჩინო მაჩვენებელი ხუროთმოძღვრებაა, არა მარტო გადარჩენილ ძეგლთა სიმრავლის, არამედ მათი განსაკუთრებული მხატვრული ღირებულების გამოც. ქრისტიანულმა რელიგიამ ხუროთმოძღვრებს სრულიად გარკვეული ამოცანა დაუსახა – სარწმუნოებრივი რიტუალის ჩასატარებლად უნდა შექმნილიყო საგანგებო შენობა, რომელიც ბევრ მლოცველს დაიტევდა.

ახალი ამოცანის გადაწყვეტა, ცხადია, ერთბაშად ვერ მოხერხდებოდა. წერილობითი წყაროებისა და უძველეს ეკლესიათა შემორჩენილი ნიმუშების შესწავლა მოწმობს, რომ თავდაპირველად ღვთისმსახურების დროს მლოცველები გარეთ იდგნენ, ეკლესიაში კი – მხოლოდ მღვდელი შედიოდა. პირველი ეკლესიები მინიატურული სამლოცველოები იყო, რომლებიც თანდათან იქცა მეტ-ნაკლებად ტევად ნაგებობებად, V საუკუნის ბოლოს კი უკვე საკმაოდ დიდი ტაძრების შენებაც დაიწყეს. როგორც ცნობილია, ადრეულ ქრისტიანულ ხანაში დასავლეთსა და ახლო აღმოსავლეთში გავრცელებული იყო საეკლესიო ნაგებობათა ორი უმთავრესი სახეობა: წაგრძელებული უგუმბათო შენობა ბაზილიკა და ცენტრული ჯვრისებრი შენობა, რომლის ცენტრი წრიული ან მრავალწახნაგაა (ჩვეულებრივ, რვაწახნაგა); ის ყოველთვის გუმბათით არ იყო გადახურული. გამოთქმულია მოსაზრება, რომ ეს ორი სახეობა შენობათა ორ განსხვავებულ ფუნქციას შეესაბამებოდა: ბაზილიკები ჩვეულებრივი ეკლესიები იყო, სადაც ყოველდღიური წირვა-ლოცვა წარმოებდა, ცენტრული შენობები კი – წმინდანის საფლავთან დაკავშირებული მემორიალური სამლოცველოები.

 ქართულ ქრისტიანულ არქიტექტურაშიც ვხვდებით ამ ორ სახეობას – წაგრძელებულ უგუმბათო ნაგებობებსა და ცენტრულ ნაგებობებს, მაგრამ მათ შორის არ არსებობს ზემოთ აღნიშნული ფუნქციური სხვაობა. გარდა ამისა, საქართველოში უცნობი იყო ცენტრული შენობის ისეთი წრიული ან მრავალწახნაგა გეგმა, როგორიც დასავლეთსა და ახლო აღმოსავლეთის ზოგიერთ ქვეყანაში გვხვდება. ქარელრთული ცენტრული ტაძრის ბირთვს, როგორც წესი, წარმოადგენს კვადრატი, რომელზედაც აღმართულია გუმბათი და რომლის გარშემოც ვითარდება ჯვრისებრი გეგმა. კვადრატზე დამყარებული გუმბათის თემა უკავშირდება, ერთი მხრივ, ანალოგიურ კომპოზიციას ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნების ძველ ხუროთმოძღვრებაში, მეორე მხრივ, ქართული ხალხური არქიტექტურის ტრადიციებს, კერძოდ, საცხოვრებელი „დარბაზის“ ტიპს, რომელიც ქრისტიანობის გავრცელებამდე ბევრად უფრო ადრე შეიქმნა. სამნავიანი ბაზილიკის ტრადიციულ ტიპს ნერგავდა ოფიციალური ეკლესია, რადგანაც ეკლესიას დასაწყისში ესაჭიროებოდა უკვე აღიარებული, ქრისტიანული სარწმუნოების მიერ ხელდასხმული ნიმუშები. ქართველ ოსტატთა მიერ ბაზილიკის აგების პირველი ცდები ამჟღავნებს ახალ ამოცანათა გადაჭრის სიძნელეს, მოწმობს, როგორ „ებრძოდა“ ეს ახალი თემა ცენტრული გეგმის გავლენას. რაოდენობის თვალსაზრისით, საქართველოში ტრადიციულ სამნავიან ბაზილიკათა შეფარდება გუმბათოვან ეკლესიებთან ისეთი არ არის, როგორიც, მაგალითად, სირიაშია, სადაც ბაზილიკათა რაოდენობა ბევრად სჭარბობს ცენტრული ტაძრების რაოდენობას. საქართველოში შემუშავდა ბაზილიკის თავისებური ვარიანტი, ე. წ. სამეკლესიიანი ბაზილიკა, რომელიც გარედან არ განსხვავდება ჩვეულებრივი სამნავიანი ბაზილიკისაგან, მაგრამ შიგნით ნავები ერთმანეთისაგან სვეტებით კი არა, არამედ კედლებითაა გაყოფილი. არსებითად, აქ ერთ შენობაში გაერთიანებულია სამი დამოუკიდებელი სამლოცველო. ეკლესიის ეს ფორმა, რომელიც საქართველოს ფარგლებს გარეთ უცნობია, VII საუკუნიდან მოყოლებული გარკვეულ ევოლუციას განიცდის. ამ ტიპის ეკლესიებს X საუკუნემდე აშენებდნენ, ისევე, როგორც ბაზილიკას. გარდა ამისა, საქართველოში იმთავითვე გავრცელდა უგუმბათო ნაგებობათა კიდევ ერთი, უმარტივესი სახე – ერთნავიანი ეკლესია, რომელიც არსებობდა ძველი ქართული ხუროთმოძღვრების განვითარების ყველა ეტაპზე. სოფლის მცირე სამლოცველოთა უმეტესობა ამ ტიპს მიეკუთვნება, თუმცა არსებობს საკმაოდ მოზრდილი ერთნავიანი ეკლესიებიც.

 

 

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”

 

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინი

ჯორჯ კობი – ქართველი წყალგამძლე ცემენტის გამომგონებელი!

მეცენატ ჯორჯ კობის სახელი ბევრს გაუგონია, მაგრამ ცოტამ თუ იცის, რომ ის წარმოშობით ქართველი იყო.    გრიგოლ კობახიძე იგივე „ ჯორჯ  კობი“  დაიბადა  ამბროლაურში. დაწყებითი განათლებაც კი არ მიუღია ისე ჩავიდა ბორჯომში და მუშაობა დაიწყო ახლადგახსნილ მინის ქარხანაში, სადაც დაეუფლა ყველა ტექნოლოგიას,რაც ქარხანაში იყო და შეიმუშავა პროდუქციის გაზრდის მეთოდი.  მსოფლიომ  ის გაიცნო მისი უნიკალური გამოგონებით, მან შექმნა  წყალგამძლე ცემენტი  და ზემდგრადი მინა-ბლოკი.

ისეთ დიდ ქვეყანაში როგორიც ამერიკაა, ძნელია  თავის დამკვიდრება, მითუმეტეს ქვეყნის გაოცება. ჯორჯ კობის გამოგონებამ კი გადატრიალება მოახდინა  არამხოლოდ ქვეყანაში, არამედ მსოფლიოს მასშტაბითაც. მისი ცემენტი პირველად 30-იან წლებში ამერიკაში პირველი ცათამბჯენის აშენებისას გამოიყენეს  და მის შემდეგ ფართოდ დაინერგა მსოფლიოში.

    მიუხედავად იმისა, რომ ჯორჯ კობი მთლიან დროს ბიზნესს უთმობდა და ძალიან წარმატებული ადამიანი იყო, არასდროს დავიწყებია თავისი ქვეყანა.ის  აქტიურად იყო ჩართული ქვეყნის საკითხებში. აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ მას  დიდი სურვილი ჰქონდა სამშობლოში დაბრუნების  და აქ გაგრძელების თავისი ბიზნესის.

სამშობლოს სიყვარული მას არცერთი წამით  განელებია,თავისი ქვეყნიდან შორს მყოფი ქართველი მთელი სიცოცხლის განმავლობაში ეხმარებოდა ქართველ ემიგრანტებს.  უფრო მეტიც,მას სურდა წარმოების მცოდნე ქართველი აეყვანა კომპანიონად,მაგრამ როგორც ჩანს არ აღმოჩნდა იმ დროს ასეთი არავინ.

დიდი დეპრესიებისა და კრიზისის მიუხედავად, კობი მაინც არ კარგავდა შრომისუნარიანობას და მხნედ ედგა თავის საწარმოს სათავეში. ამ პერიოდში მისმა საწარმომ მილიონები დაკარგა მაგრამ კობიმ თავდაუზოგავი შრომით შეძლო  და ფეხზე წამოაყენა. მისი შესაძლებლობები და ნიჭიერება არ შემოფარგლულა, მხოლოდ  ცემენტის გამოგონებით. მოგვიანებით მან დანერგა კიდევ ერთი სიახლე  თავის წარმოებაში – დაიწყო ნაძვის ხის სათამაშოების დამზადება. შექმნა ქიმიური სითხით სავსე ელექტროსანთლები ე.წ. “Babel Lamps”, რომლებმაც ნამდვილი სანთლები შეცვალა.

1967 წელს გრიგოლ კობახიძე 84 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მისი სახელი კი უცვლელად შენარჩუნებულია  და დღესაც წარმოებს,  „კობი გლეს პროდუქტი“ რომელიც ნაძვის ხის სათამაშოებს აწარმოებს.

 

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი “დოქტრინა”

 

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინიეს საინტერესოაისტორიაკულტურასაქართველო

ხელოვნებათმცოდნე – გვანცა ბერძენიშვილი უნიკალური თბილისური სადარბაზოებისა და ნაგებობის შესახებ

გვანცა ბერძენიშვილი ახალგაზრდა ხელოვნებათმცოდნეა, რომლის ნაშრომმაც საქართველოს ეროვნული ბიბლიოთეკის შენობების არქიტექტურის შესახებ გამოცდილი მეცნიერების ყურადღება მიიპყო და ცოტა ხნის წინ,  დაინტერესებულ პირებს საჯარო ლექციის ფარგლებში ჰქონდათ შესაძლებლობა გასცნობოდნენ მის მიერ ერთიან კომპლექტად შეკრულ ნაშრომს, ამას გარდა, ახალგაზრდა ხელოვანი დიანტერესებულია ზოგადად, თბილისური არქტიტექტურითა და სადარბაზოების მოხატულობებით, რომელთა იდუმალებით მოცულ ისტორიებსა და ახლანდელ მდგომარეობაზე  თავად გვიამბობს.

-გვანცა, გარდა იმისა, რომ ეროვნულ მუზეუმში მუშაობ, აქტიურად სწავლობ ქართული სადარბაზოებსაც, გვესაუბრე ძველი ქართული სადარბაზოების მრავალფეროვნებაზე.

შეიძლება ითქვას, რომ ქართული სადარბაზოების განსაკუთრებული ისტორია მე-19 საუკუნის მეორე ნახევარში, პოლიტიკური გარდატეხების ფონზე იწყება, როცა საქართველოში განსაკუთრებით შემოდის ევროპული სტილები, რომლებც იქამდე ჩვენ, ასე ვთვათ, გამოვტოვეთ, იქნება ეს რენესანსი, ბაროკო, კლასიციზმი თუ სხვა. ამ ფაქტმა გამოიწვია ის, რომ თბილისურ შენობებს, რომ დავაკვირდეთ ერთმანეთის გვერდით შევხვდებით სხვადასხვა სტილში შექმნილ ფასადებს, თუმცა მე ვიტყოდი, რომ თბილისმა ეს ეკლექტურობა ძალიან მარტივად, ჰარმონიულად მიიღო და მოიხდინა კიდევაც.

ამ პერიოდის მდიდარი მეცენატებისა და ვაჭრების ფენის გააქტიურებამ  თბილისში პარადული სადარბაზოების გავრცელებას შეუწყო ხელი, ვინაიდან მათთვის ნიშვნელოვანი იყო, რომ საცხოვრებელი სახლი მაქსიმალურად ყოფილიყო გაფორმებული, შესაბამისად, იმ დროინდელი სუფთად თბილისური სახლის სტრუქტურა აერთიანებდა ოთხივე მხრიდან კედლებით შემოსაზღვრულ შიდა ეზოს, ხის მოჩუქურთმებულ აივნებს, მოხატულ სადაბაზოსა და ევროპულ სტილში გადაწყვეტილ წინა ფასადს. თუ კი შეუძლებელი იყო მთლიანად აღნიშნული კომპლექტის ქონა, გარკვეული ელემენტი მაინც გააჩნდა ძველ სადარბაზოს, თუნდაც  ეს მხოლოდ მოზაიკური იატაკი ყოფილიყო.

-შენ, პირადად, როგორც ხელოვნებათმცოდნე, რომელ თბილისურ სადარბაზოებს გამოარჩევდი?

-როგორც ვიცით, XX საუკუნის დასაწყისიდან ჩვეულებრივ იმკობოდა მთელი სადარბაზო – კედლები, ჭერი, კიბის ნაწილები.  შესაძლებელია გამოიკვეთოს ერთი სტილი, რომელშიც ოსტატები მუშაობდენ, მაგრამ მდიდარი ოჯახებისთვის, რომლებიც სადარბაზოს მხატვრობას უკვეთავდნენ, სირცხვილი იყო გაემეორებინათ უკვე შესრულებული მოხატულობა, ამიტომ, შესაძლებელია, თემატიკა ზუსტად ერთნაირი იყოს, მაგრამ აუცილებლად იქნება განსხვავებული ერთმანეთისგან, თუნდაც დეტალებში. და იმ შემთხვევაშიც კი, თუ სადარბაზოში ერთი და იგივე მხატვარი მუშაობდა, მოხატულობები მაინც განსხვავებულია და ამიტომ, ჩემი აზრით, თითოეულ მათგანი საკმაოდ საინტერესოა, თუმცა ჩემთვის განსაკუთრებით საინტერესოა გროტესკის სტილში შესრულებული მოხატულობა. ეს სტილი ჯერ კიდევ ანტიკური ხანიდან მომდინარეობს და უწყვეტად არსებობდა ევროპაში. როგორც ჩანს, ამ პერიოდის თბილისში ის განსაკუთრებით პოპულარული იყო. განსაკუთრებით საინტერესოა მცენარეული, ცხოველური და ადმიანის ფორმების ერთმანეთთან შერწყმა, როგორც ეს გრიბოედოვის 15 ნომერში არსებულ მოხატულობაშია.

(გრიბოედოვის ქ. N:15)

 ხშირად ვხვდებით პუტების გამოსახვაც. ეს გახლავთ პატარა, შიშველი ბავშვები, რომლებიც, ზოგ შემთხვევაში ფრთებით არიან შემკული. ისინი უმეტესად  ჭერზე გამოსახულ ილუზორულ ცაში არიან ჩახატულები, თუმცა იშვიათად კედლებზეც გვხვდება.

ახოსპირელის  ქ. 3/7

მოხატულობა სხვადასხვა მასალაში სრულდებოდა. უმეტესად ეს იყო ზეთის საღებავები და ქაღალდი. ისინი როგორც წესი კომბინირებულად გვხვდებიან. ხოლო თვითონ ნაგებობებს რაც შეეხება,  პირდაპირ არის ხოლმე ნახსენები რომ იგებოდა პარიზიდან ჩამოტანილი ქვებით და ირთვებოდა ვენეციური მოსაპირკეთებელი მასალებით, იმ დროს გარკვეულ ფენას ნამდვილად ჰქონდა ამის ფუფუნება.

-ხშირად შემოქმედებაზე არა ნაკლებ საინტერესო თვითონ ხელოვანის ცხოვრების დეტალებია, ხომ არ არის შემორჩენილი იმ პერიოდის მხატვრებისა და არქიტექტორების შესახებ რაიმე ცნობები?

-თბილისში ალბათ ყველას გაუგია რუსთაველის მეტროს მიმდებარედ არსებული ვაჭრის – მელიკ აზარიანცის – სახლი, რომელშიც დღეს პანტომიმის თეატრიც არის განლაგებული, შენობა დაახლოებით 1914 წლისთვის არის აგებული და მას უკავშირდება ლეგენდა, რომ როდესაც მშენებლობის პროცესში მას ქალიშვილი გარდაეცვალა, გადაწყვიტა, რომ შენობა საპანაშვიდე წრიული თაიგულებით მოერთო,  იმავე შენობას უკავშირდება მეორე ისტორიაც, როგორც ამბობენ, მშენებლობისას ვაჭარს იმდენად გაუძვირეს წყლის საფასური, გამომდინარე მისი ფინანსური შესაძლებლობებიდან, რომ მან უარი თქვა საერთოდ წყალზე და ნახევარი შენობა პრინციპულად ღვინით ააშენა.

აზარიანცის სახლი რუსთაველზე

იდუმალებით მოცულია თვითონ აზარიანცის სიკვდილიც, ერთი მოსაზრებით, რეპრესიების დაწყებისთანავე ყველაფერი ჩამოართვეს და სარდაფში დახვრიტეს, მეორე მოსაზრებით კი – მან სეიფს შეაფარა თავი და კარი შიგნიდან ჩაეკეტა, უცნობია მისი საფლავის ადგილმდებარეობაც.

მასკარონებით შემკული შენობა, ტაბიძის ქ.

საინტერესო ისტორია აქვს ტაბიძის ქუჩის ბოლოში, ერთმანეთის პირისპირ მდებარე ორ სახლსაც, ეს სახლები სომეხ ვაჭრებს ეკუთვნოდათ და ერთ-ერთი მათგანი შემკულია ულამაზესი ქალის ფიგურებითა და ულამაზესი აივნით, ხოლო მოპირდაპირე სახლის მფლობელს, არ ჰქონდა იმდენი შესაძლებლობა, რომ ასე მოერთო შენობა და საკუთარი სახლი ენაგამოყოფილი მასკარონებით შეამკო, ეს არის ერთგვარად დამახინჯებული კაცის ფორმა,რომელსაც ენა აქვს გადმოყოფილი და ამის შემდეგ, მეზობელ  ვაჭარს შეუთვალა – კი შენი სახლი უფრო მდიდრულია, მაგრამ აივანზე, როცა გადმოდგები, პირველი, რასაც დაინახავ, ჩემი ენაგადმოგდებული მასკარონებიაო.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”

 

 

 

 

 

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინისაქართველო

მივიწყებული ქართველი არქიტექტორი და რიტუალების სასახლის ისტორია

ქორწინების სახლის სახელით ცნობილი სადღესასწაულო რიტუალების სასახლე თბილისში, ბოჭორმის ქუჩის 21 ნომერში, მდებარეობს და მნახველს არა მხოლოდ გამორჩეული არქიტექტურით, არამედ საინტერესო ისტორიითაც აკვირვებს. ამჯერად, მისით  გამოცემა – ,,The Calvert Journal-ი“- დაინტერესდა, რომელმაც მკითხველს ქართველი არქიტექტორი, ვიკტორ ჯორბენაძე, გააცნო.

სასახლის მშენებლობა 1979 წელს დაიგეგმა და 1984 წელს დასრულდა, საბჭოთა კავშირში ეს იყო სტაგნაციის პერიოდი, თუმცა გვიანი სამოცდაათიანი წლების საქართველო ისეთივე მდიდარი კაპიტალისტური სახელმწიფო აღმოჩნდა, როგორც დანარჩენი სამხრეთ ევროპის ქვეყნები იქნებოდნენ და ერთ-ერთ საუკეთესო ადგილსაც წარმოადგენდა იმ დროინდელ საბჭოურ რეალობაში.

არქიტექტურული კომპლექსის ავტორი – ვიკტორ ჯორბენაძე – გახლავთ, ერთ-ერთი გვიანი საბჭოთა პერიოდის არქიტექტორებს შორის. გამოცემა აღნიშნავს, რომ რიტუალების სასახლე, შეიძლება ითქვას, არასწორ დროსა და ადგილას აგებული შეუფერებელი ნაგებობაა, ვინაიდან ათეისტური საბჭოთა კავშირის პერიოდშია აგებული, როგორც სიმბოლო ქართული ეროვნული მემკვიდრეობისა. მის ავტორს, ვიკტორ ჯორბენაძეს კი,  განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონია ფრანგი და შვეიცარიელი არიქტექტორებისადმი, სწორედ მათი გაბედული და პროვოკაციული ნაგებობებიდან გამომდინარე, რომლებიც საკუთრი ინოვაციურობით უარყოფდნენ ყოველგვარ დოგმატიზმს.

,,ჯორბენაძის შედევრმა საბჭოთა კავშირი და მისი არქიტექტურა ახალი დღის შუქზე გამოიტანა, მიუხედავად იმ უფსკრულისა, რომელიც აშორებს ბრეჟნევის დროინდელ ესთეტიკურ, მორალურ თუ ეკონომიკურ ასპექტებს, თანამედროვე პერიოდიდან, შეიძლება ითქვას, რომ 70-იან წლებშიც ისევე იდგა ,,უადგილო” არქიტექტურის პრობლემა, როგორც ეს თანამედროვე განვითარებულ ქალაქებშია. რკინის ფარდებს მიღმა, ვილნიუსიდან ვლადივოსტოკამდე, ერთმანეთის მიყოლებით იყო განლაგებული უფერული, ერთმანეთის მსგავსი შენობები და სწორედ ჯორბენაძის მსგავსი ადამიანი იყო საჭირო ამ ყველაფრის დასამხობად. მისი ნამუშევრის სიდიადე არც ძველებურ მიმზიდველობაშია და არც თანამედროვე არქიტექტურაში, არამედ იმაში, რომ მან შექმნა კონტექსტუალიზმი არქიტექტურაში,“ – ნათქვამია გამოცემაში.

თავად ჯორბენაძე, 1925 წელს დაიბადა, ზუსტად ოთხი წლის შემდეგ, რაც ქვეყანაში ბოლშევიკური რეჟიმი დამყარდა, მისი ცხოვრებაც ერთგვარი ანარეკლი იყო კომუნისტური გამოცდილებისა. მას საკმაოდ ცნობილი სამეგობრო წრე ჰყოლია, მათ შორის, ცნობილი მხატვრები, მსახიობები, პოეტები თუ ფილოსოფოსები, თუმცა ყველაზე ახლო მეგობრობა სერგეი ფარაჯანოვთან აკავშირებდა, რომლის ფილმის – ,,ბროწეულის ფერი” -შთაგონება სწორედ მათი სომხეთში ერთად მოგზაურობა გამხდარა. მიუხედავად აკრძალვებისა, ჰომოსექსუალობა მათ ბოჰემურ წრეში მაინც მიღებული იყო, ფარაჯანოვი ღიადაც აცხადებდა, რომ ჰომოსექსუალი იყო და ორივე მათგანი 1940-იან წლებში კაგებეს ოფიცრებმა დააკავეს. ჯორბენაძემ თბილისი დატოვა და შესაძლოა ფსიქიატრიულ დაწესებულებაშიც განამწესეს სამკურნალოდ,  სანამ მოსკოვში არქიტექტურულ სასწავლებელში დაიწყებდა სწავლას, ამასობაში კი,  ფარაჯანოვი ვალს იხდიდა ,,ამორალური” ქცევისათვის.

ჯორბენაძე თბილისში 1957 წელს დაბრუნდა და გააგრძელა მოღვაწეობა, შესწავლა სხვადასხვა ქვეყნის არქიტექტურისა, თუმცა მისი იდეები იდეებად რჩებოდა, მანამ სანამ 70-იან წლებში ედუარდ შევარდნაძემ არ მისცა მათი ხორცშესხმის შესაძლებლობა. შევარდნაძე 1972 წელს დაინიშნა საქართველოს კომპარტიის ცკ-ს მდივნად, გამოცემაში ნათქვამია, რომ ,,ის გახლდათ ჭკვიანი, ამბიციური პიროვნება, რომელსაც სურდა საკუთარ პერიფერიულ რესპუბლიკას წარმოეჩინა თუ როგორია განვითარებული სოციალიზმი. მაღალი დონის ხელოვნებითა და დიდი კულტურული მნიშვნელობის პროექტების მეშვეობით, მან ეს შეძლო კიდევაც. გასაოცარია, რომ პროვინციულმა პარტიამ ჰომოსექსუალებს მისცა ფართო სარბიელი, მაგრამ შევარდნაძეს სჭირდებოდა თბილისის კულტურული ელიტა. ვიკტორის მეგობრებისა და თანაშემწის, ზურაბ ნიჟარაძის  თქმით ,,ეს იყო ცვილებების დრო და შევარდნაძემ გახსნა კარი”, ის  თითქმის უნებლიედ გახდა  მფარველი საბჭოთა კავშირში შექმნილი უდიდესი ხელოვნებისა“.


ჯორბენაძის პირველი სოლოპროექტი ,,მუხათგვერდი”, კიდევ ერთი ექსპერიმენტული რიტუალური ნაგებობაა თბილისის გარეუბანში, ახალ სასაფლაოზე, საიდანაც სიმბოლურად გადმოჰყურებს მის საყვარელ უძველეს ეკლესიებს. ის მოიცავს  4 შენობას, ესენია: სასაფლაოს ოფისი, წყლის კოშკი, კვეთის სახელოსნო და სარიტუალო დარბაზი. სასაფლაოს დასრულებისას ჯორბენაძეს დაევალა ილია ჭავჭავაძის მუზეუმის დაპროექტებაც და მან სულ მალე ყვარელში ააგო მუზეუმი, რომელიც თავისი თოვლივით თეთრად მობათქაშებული, სპირალური არქიტექტურით მნახველს სივრციდან ჩამოზრდილის ილუზიას უქმნის.

რაც შეეხება ქორწინების სახლის პროექტს, მისმა მასშტაბებმა და ღირებულებამ სკანდალი გამოიწვია, რამდენადაც ის ტაძრის ფორმას იმეორებდა. შევარდნაძემ გადაწყვიტა, კრიტიკა ტაქტიკურად  მოესპო და მათ უბრალოდ შეახსენა, რომ ადამიანებს მოსწონთ ტაძრები.  შენობის ინტერიერი ზურა ნიჟარაძის ფრესკებითაა გაფორმებული, ერთ-ერთ ფრესკაზე გამოსახულია ლომისთავიანი ჯორბენაძე, რომელსაც ხელის გულზე თვითონ სასახლე მოუთავსებია, ისევე როგორც შუა საუკუნეების მმართველები არიან ხოლმე ეკლესიებში გამოსახული. დამაფიქრებელია შენობის ფორმაც, ერთნი მიიჩნევენ, რომ ის გამოხატავს ქალისა და მამაკაცის შეუღლებას ანუ ესაა ჰერმაფროდიტული ნაგებობა, რომელსაც გააჩნია  ფალოსური ექსტერიერი და რომლის ინტერიერიც ქალის რეპროდუქციული სისტემის განლაგებას იმეორებს.

ჯორბენაძე 1999 წელს, პოსტსაბჭოური ტრანსოფრმაციის პერიოდში, თითქმის ყველასგან მივიწყებული და შეუმჩნეველი გარდაიცვალა.

 

წყარო: calvertjournal.com

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინიეს საინტერესოაკულტურასაქართველო

ცისფერი სახლი-უნიკალური ნაგებობა კულ­ტუ­რულ ძეგ­ლ­თა ნუს­ხა­შია შე­სუ­ლი

სახ­ლი, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც ამ სტა­ტი­ა­ში უნ­და გი­ამ­ბოთ, ბევრ თბი­ლი­სელს ნა­ნა­ხიც არ აქვს… ის სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ის ეზოს სიღ­რ­მე­ში დგას და კულ­ტუ­რულ ძეგ­ლ­თა ნუს­ხა­შია შე­სუ­ლი. თბი­ლი­სის ერთ-ერ­თი სა­გან­ძუ­რი, უნი­კა­ლუ­რი ცის­ფერ­მაქ­მა­ნე­ბი­ა­ნი სახ­ლი, ერთ დროს გე­ნე­რალ ვა­სილ გა­ბაშ­ვილს ეკუთ­ვ­ნო­და.

სახ­ლი 1897 წელს, ცნო­ბი­ლი რუ­სი არ­ქი­ტექ­ტო­რის, კორ­ნე­ლი ტა­ტიშ­ჩე­ვის პრო­ექ­ტით აშენ­და (რო­მე­ლიც სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში XIX-XX სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის მიჯ­ნა­ზე მოღ­ვა­წე­ობ­და. ალექ­სან­დ­რე შიმ­კე­ვიჩ­თან ერ­თად მას ეკუთ­ვ­ნის თბი­ლის­ში რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი შე­ნო­ბა, მათ შო­რის რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის ფა­სა­დი).

სუ­რო­თი და­ფა­რულ ეზო­ში, მრგვა­ლი შად­რე­ვა­ნი და ალა­ყა­ფის ჭიშ­კა­რი დღემ­დე შე­მორ­ჩე­ნი­ლა, რაც იმ პე­რი­ო­დის თბი­ლი­სუ­რი სახ­ლე­ბის ერთ-ერ­თი და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ნი­შა­ნი იყო. სახ­ლი, პირ­ველ რიგ­ში მნახ­ვე­ლის ყუ­რადღე­ბას ბა­რო­კო­სა და რო­კო­კოს სტილ­ში წარ­მოდ­გე­ნი­ლი გა­რე ფა­სა­დი­თა და ულა­მა­ზე­სი ხის ჭვი­რუ­ლი აივ­ნით იპყ­რობს, რო­მე­ლიც იმ­დე­ნად დახ­ვე­წი­ლი და ფა­ქი­ზი ნა­მუ­შე­ვა­რია, რომ მაქ­მანს მოგ­ვა­გო­ნებს. მას სწო­რედ ასე მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ – “სახ­ლი-მაქ­მა­ნი”.

ამ ულა­მა­ზეს შე­ნო­ბას ანა­ლო­გი არ გა­აჩ­ნია. საკ­მა­რი­სია, სა­დარ­ბა­ზოს კა­რი შე­ა­ღოთ, რომ მა­შინ­ვე შე­იგ­რ­ძ­ნობთ ძვე­ლი თბი­ლი­სის ატ­მოს­ფე­როს. იმ ატ­მოს­ფე­როს, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ წიგ­ნე­ბის ფურ­ც­ლებ­ზე და ქა­ლაქ­ში, ალაგ-ალაგ გაბ­ნე­ულ დე­ტა­ლებ­ში თუ შე­მორ­ჩა. დე­ტა­ლებ­ში, რომ­ლებ­საც წე­სით სან­თ­ლით უნ­და ვე­ძებ­დეთ და ვუფ­რ­თხილ­დე­ბო­დეთ…

სა­დარ­ბა­ზო მო­ხა­ტუ­ლია. კედ­ლე­ბი და ჭე­რი უხ­ვა­დაა შემ­კუ­ლი დახ­ვე­წი­ლი ჩუ­ქურ­თ­მე­ბით. იატა­კის მო­ზა­ი­კუ­რი ფი­ლე­ბის ორ­ნა­მენ­ტე­ბი რამ­დე­ნი­მე ფერ­შია შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი.

სახ­ლ­ში, რო­მე­ლიც კო­მუ­ნის­ტურ წლებ­ში, ბოლ­შე­ვი­კე­ბის და­უნ­დო­ბელ ხელს სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა და ძვე­ლი გან­წყო­ბა შე­მო­ი­ნა­ხა, ამ­ჟა­მად, გა­ბაშ­ვი­ლი­სა და ყიფ­ში­ძის შთა­მო­მავ­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ.

ამ­ჟა­მად იქ ნი­კო­ლოზ ყიფ­ში­ძის ერთ-ერ­თი ვა­ჟის, ნო­და­რის შთა­მო­მავ­ლე­ბი (ქა­ლიშ­ვი­ლი ნი­ნო, მი­სი მე­უღ­ლე, მხატ­ვა­რი და­ვით სუ­ლა­კა­უ­რი და მა­თი შვი­ლე­ბი: ელი­სო და და­რო) ცხოვ­რო­ბენ. მაქ­მა­ნი­ა­ნი სახ­ლი ახ­ლა მთლი­ა­ნად მათ სა­კუთ­რე­ბა­შია, რად­გან ცხრა წლის მან­ძილ­ზე, სა­თი­თა­ოდ მო­უ­წი­ათ იქ მცხოვ­რე­ბი ოჯა­ხე­ბის­გან ფარ­თის გა­მოს­ყიდ­ვა. რეს­ტავ­რა­ცი­აც სა­კუ­თა­რი სახ­ს­რე­ბით შეძ­ლეს.

თუ ერ­თხელ მა­ინც გა­ი­სე­ირ­ნებთ რუს­თა­ვე­ლის 54-ში და თვალს შე­ავ­ლებთ ამ ცის­ფერ მშვე­ნი­ე­რე­ბას, ის პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვით და­იპყ­რობს თქვენს გულს და სა­მუ­და­მოდ დაგ­რ­ჩე­ბათ მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. ცის­ფერ­მაქ­მა­ნი­ა­ნი სახ­ლი ერთ-ერ­თი ფას­და­უ­დე­ბე­ლი მარ­გა­ლი­ტია, რო­მელ­მაც სა­უ­კუ­ნე­ებს გა­უძ­ლო და დღემ­დე შე­მო­ი­ნა­ხა ძვე­ლი ტფი­ლი­სის­თ­ვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ავ­თენ­ტუ­რო­ბა.

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინი

სიყვარულის დასამტკიცებლად, ინდოელმა კაცმა ცოლს საკუთარი ტაჯ-მაჰალი აუშენა

სიყვარულის დასამტკიცებლად, ინდოელმა კაცმა ცოლს ტაჯ-მაჰალის მავზოლეუმის ასლი აუშენა. 52
წლის ანანდ პრაკაშ ჩუკსეი 3 წლის განმავლობაში აშენებდა ტაჯ-მაჰალის ასლს, რომელიც ზომით
ორიგინალის მესამედია. ნამდვილი ტაჯ-მაჰალის გუმბათი 18 მეტრია, იგი მე-17 საუკუნეში
მოგოლთა იმპერატორი შაჰ-ჯაჰანის შეკვეთით აშენდა. ტაჯ-მაჰალი უნდა გამხდარიყო მისი
საყვარელი მეუღლის მავზოლეუმი.
ჩუკსი ამბობს, რომ როდესაც ახალი სახლის აშენებას იწყებდა, იფიქრა, რატომ არ უნდა
გაეკეთებინა რაიმე განსხვავებული და გადაწყვიტა, რომ საჩუქრად მოგოლთა მმართველობის
პერიოდის არქიტექტურის საუკეთესო ნიმუშის ასლი აეშენებინა.

 

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”

სრულად ნახვა
არქეოლოგიაარქიტექტურა/დიზაინიტექნოლოგიები

Microsoft-მა და საბერძნეთის მთავრობამ ძველი ოლიმპიის ვირტუალური ასლი შექმნეს 🏛

კომპანია Microsoft-მა და საბერძნეთის მთავრობამ ძველი ოლიმპიის ვირტუალური ასლი შექმნეს.

პროექტი ხელმისაწვდომია როგორც მობილურ ტელეფონიდან (Google Play და App Store), ასევე პერსონალური კომპიუტერიდან.

მომხმარებლებს შეუძლიათ, შეისწავლონ ქალაქის ძეგლები და არქიტექტურა, ასევე გაეცნონ ანტიკური ოლიმპიური თამაშების ჩატარების ისტორიას. ვებგვერდზე ასევე ხელმისაწვდომია აუდიოგიდი, რომელიც პირველ ეტაპზე ინგლისურად და ბერძნულადაა ხელმისაწვდომი.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი “დოქტრინა”

სრულად ნახვა
არქიტექტურა/დიზაინისაქართველო

ონში დანიის არქიტექტურისა და დიზაინის სამეფო აკადემიის ფილიალი გაიხსნება

ონში დანიის არქიტექტურისა და დიზაინის სამეფო აკადემიის ფილიალი გაიხსნება. ინფორმაციას ამის შესახებ ონის მუნიციპალიტეტის მერია ავრცელებს.

“ჩვენი ქალაქისათვის და ქვეყნისათვის მიღებულ ამ ისტორიულ გადაწყვეტილებას წინ უძღოდა ონის მუნიციპალიტეტის მერიის ინტენსიური მოლაპარაკებები როგორც ხსენებულ აკადემიასთან, ისე შესაბამის დონორ ორგანიზაციებთან. მოლაპარაკების წარმატებით დასრულების პროცესში მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა დანიის სამეფოში საქართველოს საპატიო კონსულმა და რაჭის დიდმა მეგობარმა, ქალბატონმა მარიანა ბოლსმა.

განსაკუთრებით სასიამოვნოა, რომ სამეფო აკადემიის ონის ფილიალის გახსნისთვის დანიის მთავრობის მიერ საწყის ეტაპზე გამოყოფილ იქნება 1 მლნ დანიური კრონა”, – აღნიშნულია განცხადებაში.

როგორც მერიაში ამბობენ, პროექტის დაფინანსებას განახორციელებს დანიის სამეფოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს მიერ დაფუძნებული “ახალი დემოკრატიის ფონდი” (The New Democracy Fund) “ახალი თანამშრომლობის ფონდის” (The New Cooperation Fund) ჩართულობით. ამასთან, სამეფო აკადემიის შესაბამისი დელეგაცია ქალაქ ონს სამუშაო ვიზიტით ოქტომბრის ბოლოს ეწვევა, რა დროსაც განისაზღვრება აკადემიის ონის ფილიალის დაფუძნებისათვის საჭირო ღონისძიებები.

ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი “დოქტრინა”

სრულად ნახვა
1 2 3 6
Page 1 of 6