ამ სტატიაში გაგაცნობთ ქართველ ემიგრანტს, ლუკა დვალს, რომელიც ამერიკაში 2016 წლიდან იმყოფება და უკვე, წარმატებული ლიცენზირებული უძრავი ქონების აგენტია.
მოგესალმებით, ამერიკაში ვარ 2016 წლის სექტემბრიდან და ჩამოსვლის პირველივე დღიდან ვიცოდი, რომ აქ აუცილებლად უნდა მესწავლა. სწავლა იყო პირველი მათავარი მიზეზი რატომაც ჩამოვედი.
ჩამოსვლიდან ერთ წელში ჩემს მიზანს მივაღწიე და ბაკალავრის ხარისხი ავიღე პოლიტიკის მეცნიერებაში, მაგრამ როდესაც უფროდავახლოვდი აქაურ სისტემას მივხვდი, რომ უფრო საინტერესო სფერო მინდოდა მეცადა. პროფესია რომელიც, ცხოვრების სტილს მაჩვენებდა და მეტ ადამიანთან დამაკავშირებდა. ასევე, მივხვდი რომ ოფისის სამსახური და რუტინული ყოველდღიურობა ჩემთან ახლოს არ იყო. დავიწყე ახლის ძიება და როდესაც ამ პროფესიას გავეცანი მომეწონა, რადგან მიყვარს ადამიანებთან ურთიერთობა, ახალი ადამიანების გაცნობა. გავიარე კურსები, რამდენიმე თვეში ავიღე ლიცენზია და ლიცენზიის აღებიდან მალევე დავიწყე მუშაობა მანჰეტენზე ერთ-ერთ წარმატებულ კომპანიაში.
ეს პროფესია ნამდვილად მოთხოვნადი ამერიკაში. ლიცენზიის აღება ხდება გამოცდის ჩაბარებით, ვერ ვიტყვი რომ ძალიან რთულია გამოცდა, გადიხარ შესაბამის კურსებს, აბარებ გამოცდებს და რამდენიმე თვეში უკვე შესაძლებელია ლიცენზირებული აგენტი გახდე. რთული პროცესი ნამდივილად არ არის და ჩაბარების შემდეგ სამსახურის დაწყება მარტივია. მთავარი საქმე არის შემდეგ, უნდა გამოიყენო ყველაფერი იმისთვის, რომ საუკეთესო იყო და კონკურენცია გაუწიო სხვას. იმის საშველაბას ნიუ-იორკი მარტივად იძლევა, რომ სამსახური დაიწყო, მაგრამ ყველაზე რთული არის მუშაობის პროცესი. მთელი ენერგია უნდა ჩადო საუკეთესო შედეგის მისაღებად.
ვფიქრობ, მთავარი ყველა პროფესიაში არის შრომისმოყვარეობა და მიზანდასახულობა, მაგრამ ამის გარდა დავამატებდი ორიგინალურობას, კომუნიკაბელურობას. ამ სფეროში უნდა იყო განსხვავებული, რომ მაღალი სერვისი შესთავაზო მომხმარებელს, მათ თავი უნდა მოაწონო, რომ მოხდეს კავშირების დამყარება ადამიანებთან. ეს ყველაფერი გეხმარება გახდე კონკურენუნარიანი და წარატებული.
პანდემიის დრო იყო ნამდვილად უძრაობის პერიოდი. გარკვეული დროის განმავლობაში ქალაქი თითქმის ცარიელი იყო, ყველა წავიდა ნიუ-იორკიდან და ქალაქგარეთ, შედარებით უსაფრთხო ადგილას გადავიდნენ საცხოვრებლად. ხალხის ახალი ნაკადი არ შემოდიოდა და შესაბამისად გაყიდვა, ყიდვა, გაქირავებაც არ ხდებოდა. ბოლო ექვსი თვეა შედარებით გააქტიურდა სამუშაოები და ვუბრუნდებით ჩვეულ ცხოვრებას და ეს პერიოდიც გადაილახა.
საბოლოოდ რა გეგმები გაქვთ მომავალში და განიხილავთ თუ არა საქართველოში დაბრუნებას?
ჩემს სამომავლო გეგმებზე წინასწარ საუბარი არ მიყვარს, მაგრამ მაშტაბური გეგმები მაქვს.მინდა ვიყო ერთ-ერთი წარმატებული ამ სფეროში და განსხვავებული ცვლილებები შევიტანო. საქართველოში ჩამოსვლას განვიხილავ, ჯერჯერობით სამუდამოდ არა, მაგრამ აუცილებლად დავბრუნდები.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა“
ახალგაზრდა ექიმს ოპერაციამდე მრავალი დაბრკოლების გადალახვა მოუხდა, რადგან მისმა კოლეგებმა უარი თქვეს ბავშვის ანესთეზიაზე, ზრდასრულთა საავადმყოფო კი, სადაც ის იმყოფებოდა, მოითხოვდა, რომ გოგონასთვის ოპერაციის ბავშვთა საავადმყოფოში ჩაეტარებინათ და პასუხისმგებლობაც მათ აეღოთ. საბოლოოდ, მიკროსკოპის საათნახევრიანი ლოდინის შემდეგ, დათიაშვილმა შეძლო დაეწყო ოპერაცია, „როდესაც ამპუტირებული კიდურები დავინახე, ისინი გაყინული, ხესავით მყარი იყო და წამით დავფიქრდი, ღირს კი ამის გაკეთება?! რადგან თუნდაც წარმატებული რეპლანტაციის შემთხვევაშიც, პაციენტის დაკარგვის რისკი საკმაოდ მაღალი იყო“ -აღნიშნავს დათიაშვილი.
