მედიცინა

 ზურაბ გურული ამჟამად აშშ-ის მონტგომერის სახელობის ფედერალური კლინიკის ანესთეზიისა და ქირურგიის დეპარტამენტების დირექტორი, ასევე მისისიპის უნივერსიტეტის კლინიკური ანესთეზიოლოგიის პროფესორია. თუმცა, მან საკმაოდ რთული და საინტერესო გზა განვლო სანამ ამ ყოველივეს მიაღწევდა. ,,დოქტრინა” გაესაუბრა ზურაბ გურულს, რომელმაც დაწვრილებით გვიამბო საკუთარი მოღვაწეობის შესახებ.

როგორც თავად ამბობს, რამდენიმეწლიანი რთული პროცესი განვლო ამერიკული სამედიცინო სერტიფიკატის მოსაპოვებლად. 1992 წელს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი დაამთავრა და ასპირანტურაში სწავლა თბილისის ექიმთა დახელოვნების ინსტიტუტში გააგრძელა, 1995 წელს, დისერტაციის წარმატებით დაცვის შემდეგ კი, ერთწლიანი მივლინებით ჩავიდა ქალაქ ნიუ-ორლეანში, ლუიზიანას სახელმწიფო უნივერსიტეტში და სწორედ ამის შემდეგ მიიღო კარიერის ამერიკაში გაგრძელების გადაწყვეტილება. მიჩიგანის სახელმწიფო უნივერსიტეტში რეზიდენტურის რამდენიმე ეტაპის გავლის შემდეგ, 2004 წელს მუშაობა ნიუ-ორლეანის ფედერლურ კლინიკაში დაიწყო ანესთეზიოლოგ-რეანიმატორად, პარალელურად გახლდათ ასისტენტ-პროფესორი ტულეინის უნივერსიტეტშიც. 2006 წლიდან დღემდე კი მუშაობს მონტგომერის სახელობის კლინიკაში.

რაც შეეხება უცხოეთში სწავლის გაგრძელების სურვილს: ,,საზღვარგარეთ ჩემი მოღვაწეობა განაპირობა 90-იანი წლების საქართველოში არსებულმა კატასტროფულმა პოლიტიკურმა, ეკონომიკურმა თუ სოციალურმა სიტუაციამ. ამ პერიოდში ახალგაზრდა პროფესიონალისთვის პრაქტიკულად შეუძლებელი იყო პროფესიულ ზრდა-განვითარებაზე ოცნებაც კი, რადგან ქვეყნის ნებისმიერი ნორმალური, პატიოსანი მოქალაქის ერთადერთი საზრუნავი საკუთარი თავისა და ოჯახის ფიზიკური გადარჩენა იყო,“-აღნიშნა მან.

სიშორის მიუხედავას  ზურაბ გურული თვალს ადევნებს საქართველოში მიმდინარე მოვლენებს და ქართულ სამედიცინო სფეროში არსებულ პრობლემებზეც გულღიად საუბრობს. ,,ჩამოყალიბებული სისტემის არარსებობის გამო, სამედიცინო ფაკულტეტის სტუდენტებისთვის აბსოლუტურად ბუნდოვანია საკუთარი მომავალი. მათი წვრთნა და დახელოვნება მთლიანად პირად შეუპოვრობასა და ბრმა იღბალზეა დამოკიდებული. რის გამოც უამრავ ნიჭიერ ახლგაზრდას კარგავს ქვეყანა, მათი ნაწილი პროფესიას იცვლის, ნაწილი კი საზღვარგარეთ მიდის სამუდამოდ,“-დანანებით ამბობს ის, თუმცა, ამ ეტაპზე. ამ პრობლემის რეალურად მოგვარების გზებსაც ვერ ხედავს, რადგან მიზეზთა და მიზეზთა გამო, პროფესიული ინტერესების დაცვა ხშირად პოლიტიკურ კონიუნქტურებს ეწირება.

როგორც უკვე აღვნიშნე, გურულს თავადაც კარგად ახსოვს პირადად გადატანილი სასოწარკვეთა და ნიჰილიზმი, შიში გაურკვეველი მომავლის მიმართ, რამაც უბიძგა, რომ წვლილი შეიტანოს ქართველი ახალგაზრდების პროფესიულ კარიერაში ნათლად გამოკვეთილი ჰორიზონტების დასახვის საკითხში,  მისი თქმით ეს ერთადერთია რასაც მოაქვს სულიერი სიმშვიდე, რომელიც აუცილებელია როგორც ნორმალური ოჯახის შესაქმნელად, ასევე ნორმალური საზოგადოების ფორმირებისთვის.

ამ მხრივ რამდენიმე ნაბიჯი უკვე გადადგა კიდეც და დროის კატასტროფუული სიმცირის მიუხედავად, გასულ წელს კორპორაცია ,,ევექსის” ერთ-ერთი ხელმძღვანელის, ასევე ამერიკაში მოღვაწე ექიმის – გია ხურციძის ინიციატივით, დასთანხმდა საქართველოში ანესთეზია-რეანიმაციის რეზიდენტურის პროგრამის გაძღოლაზე, რადგან ამ გზით სცადოს მინიმალური წვლილი მაინც შეიტანოს თუნდაც რამდენიმე ახალგაზრდა კოლეგის მაღალი კლასის პროფესიონალად ჩამოყალიბებაში.

საინტერესოა,  ზურაბ გურულის თვალით დანახული ექიმის პროფესიაც, რომელმაც შესაძლოა ბევრ ჩვენგანში  ნეგატიურ ფიქრები აღძრას, მაგრამ, ამ შემთხვევაში, შესაძლოა პირიქითაც დაგვანახვოს ის, „ადამიანებთან ურთიერთობის უნარები უაღრესად მნიშვნელოვანია წარმატებული პროფესიონალისთვის. ექიმი ერთდროულად დიპლომატიცაა, მენტორიც, მოძღვარიც და იობის მოთმინებით აღჭურვილი უნივერსალური მსმენელიც. ექიმი ეგებება თანამედროვე ადამიანს ამ სამყაროში მოსვლაში და ექიმივე ეხმარება იმავე ადამიანს სხვა განზომილებაში ღირსეულად გადასვლისას. ექიმი ადამიანთა ყველაზე პირადული, გნებავთ პიკანტური, პრობლემების მესაიდუმლე, ადამიანის ცხოვრების ყველაზე უმწეო და მოწყვლად მომენტებში მათი უნივერსალური ადვოკატი და დამცველია, ეს უდიდეს მოვალეობასთან ერთად განსაკუთრებული პრივილეგიაცაა. შესაბამისად, დახვეწილი პროფესიონალი კარგად უნდა ფლობდეს ყველა ამ ხელოვნებას,“  – სწორედ ამგვარად ახასიათებს იგი საკუთარ პროფესიას.

წარმატებული ექიმის კარიერული წინსვლა ალბათ შეუძლებელი იქნებოდა, რომ არა საყვარელი ოჯახის თანადგომა, ,,ჩემმა მშობლებმა განსაკუთრებული როლი ითამაშეს ჩემს პიროვნულ და პროფესიულ ჩამოყალიბებაში, მათ უაღრესად ლიბერალური და მეგობრული დამოკიდებულება ჰქონდათ ჩემთან და ჩემს ძმებთან. ჩვენი ურთიერთობა აგებული იყო ე.წ ღირსების კოდზე, რაც ერთმანეთის მიმართ ნდობასა და პატივისცემას ემყარებოდა,“ – აღნიშნა გურულმა, შეიძლება ითქვას, სწორედ ეს პრინციპები დაეხმარა მას პირადი მსოფლმხედველობის სწორად ჩამოყალიბებაში.

გურულის მეუღლე – ქეთი გოგოლი, პროფესიით ექიმ-გინეკოლოგია. მშობლების გზას გაჰყვა უფროსი ვაჟიც, რომელმაც სამშობლოსთან კონტაქტის შენარჩუნების მიზნით, თავად აირჩია სამედიცინო განათლების პირველი ეტაპი საქართველოში გაევლო და ამჟამად თბილისში, ,,აიეტის“ წარჩინებული სტუდენტია. უმცროსი ვაჟი კი ჯერ სკოლის მოსწავლეა და ისიც თბილისში ასრულებს განათლების პირველ ეტაპს. ერთი შეხედვითაც ჩანს, რომ ოჯახში მეგობრული ატმოსფეროა, შესაბამისად, კიდევ უფრო  საკვირველია, როგორ ახერხებს დროში ასე შეზღუდული ადამიანი, ერთმანეთს ასე ჰარმონიულად შეუხამოს პროფესია და პირადი ცხოვრება, მით უფრო, რომ მისი პიროვნების კიდევ უფრო საინტერესო მხარე სულაც არ უკავშირდება მედიცინას, მაგრამ ესეც პირობითია, რადგან მას პასუხი ამაზეც აქვს.

გურულის საყვარელი ჰობი, რაც უნდა გასაკვირი იყოს,  წერაა. წერს პატარა ჩანახატებს, ნოველებს, პუბლიცისტურ წერილებს, მუშაობს რომანებზეც,  მაგრამ ბოლო დროს ძირითადად თარგმანებითაა გატაცებული. მან თარგმნა ჯალალედინ რუმისა და ჰაფეზის არაერთი ლექსი, მაგრამ მისი საყვარელი მწერალი ყველასთვის კარგად ცნობილი ედგარ ალან პოა, ,,უცნაური მიზიდულობა აქვს ედგარ პოს დაბურულ და აფორიაქებულ მისტიკას; თუ ერთხელ დაემორჩილე, მერე შეგიტყუებს და უსასრულოდ გახეტიალებს არაცნობიერის დემონების მაცდურ და საშიშ ლაბირინთებში,”– ასე აფასებს გურული პოს შემოქმედებას. პოს ნაწარმოებების ქართული თარგმანები, რა თქმა უნდა, არსებობს, მაგრამ მრავალხრივი ნიჭით დაჯილდოებულ ექიმს სურდა საკუთარ ვერსიებიც ჰქონოდა, ზუსტად იმ გრძნობითა და ემოციით დაწერული, რომელიც ორიგინალში წაკითხვისას დაეუფლა,

რატომ რუმი, ჰაფეზი  ან პო? ალბათ ბუნებრივია ეს კითხვა გაგვიჩნდეს, რაზეც ზურაბ გურულმა ასევე საკმაოდ დამაფიქრებელი პასუხი გაგვცა – ,,ჩემი პროფესიის გამო ყოველდღიურად მიწევს განზომილებათა შორის გასასვლელთან ხეტიალი და მათი მისტიკა მეხმარება უკეთ აღვიქვა ჩემი პაციენტების განცდები; ამასთან, თავადაც მჭირდება განტვირთვა და სულიერი სიმშვიდე, რათა უამრავ უარყოფით ემოციას გავუმკლავდე და არ დავითრგუნო“. მიუხედავად იმისა, რომ მისმა ნაშრომებმა უკვე დიდი პოპულარობა მოიპოვა სოციალურ ქსელებში, ასევე დროის დეფიციტიდან გამომდინარე,  გამოქვეყნებით ჯერ არაფერი გამოუქვეყნებია.თუმცა, მისი პუბლიცისტური წერილები და მიმოხილვები რეგულარულად იბეჭდება სხვადასხვა გაზეთში.

გასაკვირია ის ფაქტიც, რომ გურულს წერისთვის ძალიან ცოტა დრო სჭირდება, სტატიებსა და ნოველებსაც კი ერთ საათზე მეტს არ ანდომებს და შესაბამისად, ადვილად ახერხებს სამსახურში თუ სახლში, მცირე შესვენების დროს მათ მომზადებას, რაც განტვირთვაში ეხმარება.

,,დოქტრინა“ წარმატებებს უსურვებს ზურაბ გურულს და მისი თარგმანით დაინტერესებულ მკითხველს ვთავაზობთ  პოს გენიალური პოემის – ,,ყორნის“,  მისეულ თარგმანს:

ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”