ღვთის სარგო – რჯულთან შეთავსებული. ანტონ ჩეხოვი

„მაშინ მივიდა მასთან პეტრე და უთხრა: უფალო, რამდენგზის შემცოდოს მე ჩემმა ძმამ და მივუტევო მას? შვიდგზის?

უთხრა მას იესომ: არ გეუბნები შენ შვიდგზის, არამედ სამოცდაათჯერ შვიდგზის.“ (სახარება მათესი).

ეგზომი ცოდვებით შევლახულვართ! არავის სწადია მიუტევოს თავის მსგავსს. თავად ცოდვილი კი უფლისგან მიტევებას და შეწყალებას გაფაციცებით ელის. სულს დიდი რუდუნებით განკითხვით იმძიმებს. გვახსოვდეს, რა ცოდვითაც განვიკითხავთ, სწორედ იმ ცოდვით განვიკითხებით.

ჩვენ ხშირად ვამბობთ: „რატომ მოვუთმინო?!“ და გვავიწყდება, რაოდენი ვარამი დაითმინა უფალმა ჩვენთვის. ვიტყვით, „როგორ შეურაცმყო?!“ და გვავიწყდება, რაოდენ შეურაცვყვეთ უფალი ჩვენი!

ამპარტავნებასა შინა დაეცა ერი. ჩვენ განვადიდებთ, ვაქებთ და ხოტბას ვასხამთ ერთმანეთს, მაგრამ ვივიწყებთ ყველაზე დიდს, ყველაზე საქებარს, მაკურნებელს ჩვენი სულისა და ხორცისა, უფალს. თავმდაბლობით განდიდდა უფალი. ჩვენ კი თავმდაბლობას სირცხვილად ვნათლავთ და ადგილსაც კი არ ვუტოვებთ, რომ იმეფოს! გვავიწყდება, რომ „სწავლება, რჯულთან ერთად შეთვისებული, ღვთის სარგო ნაყოფს იძლევა.“ (ანტონ ჩეხოვი, „ტრამალი).

დაიმახსოვე ადამიანო, შენი მოყვასი არის ქრისტე და შენ ხარ ის, რომელმაც გაყიდა ქრისტე! ჩვენ იმ ტრაპეზს უნდა ვუზიარებდეთ ერთმანეთს, რაც საიდუმლო სერობის ჟამს უფალმა უწილადა მოციქულებს.