,,უფალო…. გამინათე გონება და მიმახვედრე, რომ ნებისმიერი სირთულე, მარცხი, დაცემა და წარუმატებლობა ცხოვრების შემადგენელი ნაწილებია, რომელთა დახმარებითაც ჩვენ ვიზრდებით და ვჭკვიანდებით.
შემახსენე, რომ გული ხშირად კამათობს გონებასთან.
მომივლინე მნიშვნელოვან მომენტში ვინმე, რომელსაც ეყოფა ვაჟკაცობა მითხრას სიმართლე, მაგრამ მითხრას სიყვარულით..”
ანტუან დე სენტ-ეგზიუპერი
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,შიში, ნაცვლად იმისა, რომ აგვაცდინოს ფათერაკს, პირიქით, შეგვყრის მას.”
გრაფი ფილიპ დორმერ სტენჰოპ (ჩესტერფილდი) – ,,წერილები ,,ვაჟიშვილს”.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,დოქტრინა” გთავაზობთ ქეიქაუს იბნ-ისქანდერ იბნ-ყაბუს იბნ-ვუშმაგირის დარიგებათა წიგნიდან – ,,ყაბუს ნამედან” მონაკვეთს, კერძოდ, შესავალს:
,,ახლა ისეთი დრო დადგა, შვილი მამის რჩევას ყურს აღარ უგდებს. ჭაბუკთა სულში ცთუნების ცეცხლი გიზგიზებს. ისინი საკუთარ ცოდნას უფრო მაღლა აყენებენ, ვიდრე მოხუცთა განსწავლულობას. თუმცა ეს ჩემთვის ცნობილი იყო, მაგრამ მამობრივმა სიყვარულმა დუმილის ნება არ მომცა, ამიტომ ყველა იმ ცოდნიდან, რისი შეთვისებაც შევძელი, თითო სიტყვა ამოვკრიბე და რაც უფრო აუცილებელი და საუკეთესო იყო, ამ წიგნში გადმოვეცი. თუ ჩემს სიტყვებს გულისყურით მოეკიდები, კარგი იქნება, თუ არა და მამის მოვალეობას მაინც მოვიხდი, ნათქვამია: მთქმელს თქმის მეტი არაფერი მოეთხოვება და თუ მსმენელი არ შეისმენს, სავალალო არაფერიაო.
შვილო ჩემო! ადამიანის ბუნება ასეთია: რაც მას ამ ქვეყნად წილად ხვდა, სურს რომ ყველაზე ძვირფას არსებას დაუტოვოს. ამ წუთისოფლისაგან ჩემი ხვედრი ეს სიტყვებია, ხოლო ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი შენა ხარ. მე განვემზადე გასამგზავრებლად, შენ კი გამოგიგზავნე ის, რაც მე წილად მხვდა. ნუ იქნები ზედმეტად თავმოყვარე, უღირს საქმეს ერიდე და იცხოვრე ისე, როგორც შენს წმინდა გვარს შეეფერება.
შვილო ჩემო! ახლოა ის დღე, როცა მე ამ ქვეყნიდან წავალ, და მალე შენც ჩემს გზას დაადგები. დღეს, ვიდრე ამ ცოდვილ ქვეყანაზე ხარ, საჭიროა აღზრდა მიიღო და ისეთ საქმეს მოჰკიდო ხელი, რომელიც სამუდამო სამყოფელში გამოგადგება. ეს ქვეყანა სიკეთისა და ბოროტების სათესი მინდორია, – რასაც დასთეს, მასვე მოიმკი. თავის მომკილს მინდორში არავინ შეექცევა, წაიღებს და განსასვენებელ ადგილზე მიირთმევს. განსასვენებელი ადგილი სამუდამო სამყოფელია. კეთილი ხალხი ლომივით იქცევა, ბოროტი – ძაღლივით. ძაღლი სადაც კი რაიმეს წააწყდება, იქვე შეჭამს; ლომი კი ნანადირევს სხვაგან მიირთმევს. სანადირო ადგილი ეს ცოდვილი ქვეყანაა, ნანადირევი – კეთილი საქმეებია. ამიტომ, საჭიროა, ამ ქვეყნადვე ინადირო, რათა იმ ქვეყნად ნანადირევს მშვიდად შეექცე.
მაღალი ღვთის მორჩილება სასუფევლისაკენ მიმავალი გზაა. ის, ვინც ღვთისაკენ მიმავალ გზას ეძებს, ცეცხლის დარია: რაც უნდა ქვევით შეუნთო, ალი მაინც ზევით ავარდება. ის, ვინც ღვთის გზას გადაუხვევს, წყალს ემსგავსება: რაც უნდა მაღლა აიტანო, ის მაინც დაღმა მოედინება. ამიტომ, ჩემო ძვირფასო, უმაღლესი და უწმინდესი ღვთისაკენ მიმავალი გზის შეცნობა აუცილებლად ჩათვალე. დიდება მის სახელს! დე, ყველას მოეფინოს წყალობა მისი! დე, განდიდდეს იგი! დე, განიხარებდეს მეუფე ჩვენი! გულმხურვალედ და მთელი არსებით დაადექი ჭეშმარიტების გზას. იარე ისე, როგორც ამ გზით ჭეშმარიტების შეცნობისათვის მებრძოლ ხალხს და სარწმუნოებისათვის თავდადებულ ადამიანებს უვლიათ. ისინი უარყოფდნენ თავიანთ არსებას. მათ ზურგი შეაქციეს ამ ცოდვილ ქვეყანას, მიისწრაფოდნენ და მიეშურებოდნენ იდუმალი სამყაროსაკენ, რათა შეეცნოთ ღმერთი, უბადლო და ერთადერთი. ისინი ამ ხეტიალში იღუპებოდნენ და სასოებით სწირავდნენ თავს. რაოდენ დიდია იმ მონის ბედნიერება, რომელსაც ასეთი ხვედრი ხვდა წილად. და იქნებიან ისინი განდიდებულნი და სახელგანთქმულნი.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,თუ თქვენ შეძლებთ სიბრაზის დროს გაჩუმებას, არასდროს არ ინანებთ ამას”- აღმოსავლური სიბრძნე.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
ციცერონი – 6 შეცდომა, რომელსაც ადამიანი საუკუნეთა განმავლობაში უშვებდა და უშვებს:
1. იმის რწმენა , რომ შესაძლებელია სხვისი განადგურებით რაიმე სარგებელი მივიღოთ;
2. დარდი იმ საგნებსა და მოვლენებზე, რომელთაც ვერც შეცვლით და ვერც გამოვასწორებთ;
3. დაჟინებით მტკიცება, რომ რაიმე შეუძლებელია, მხოლოდ იმიტომ რომ ჩვენ არ შეგვიძლია მისი მიღწევა;
4. უმნიშვნელო, წვრილმან მოთხოვნილებებზე დამოკიდებულება;
5. გონებრივი განვითარებისა და სრულყოფის უგულებელყოფა;
6. იმის ცდა, რომ სხვებიც ვაიძულოთ იწამონ ის, რისიც ჩვენ გვწამს და იცხოვრონ ისე, როგორც ჩვენ ვცხოვრობთ.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
ანტუან დე სენტ-ეგზიუპერის ლოცვა, რომელიც მან ცხოვრების ყველაზე რთულ პერიოდში დაწერა:
,,ღმერთო, ყოველი დღის ძალას გთხოვ და არა სასწაულებსა და მირაჟებს. პატარა ნაბიჯების ხელოვნება მასწავლე.
გამხადე დაკვირვებული და საზრიანი, რათა ყოველდღიურობის პალიტრაში, იმ აღმოჩენებზე გავამახვილო ყურადღება, რომლებმაც ჩემი აღფრთოვანება შეძლეს.
მასწავლე, ჩემი ცხოვრებისეული დროის სწორად გადანაწილება. მომანიჭე უნარი, რათა მნიშვნელოვანის მეორეხარისხოვანისგან გარჩევა შევძლო.
თავშეკავებასა და ზომიერების შეგრძნებას გთხოვ, რათა ცხოვრების გზაზე კი არ დავფრინავდე და დავფარფატებდე, არამედ გონივრულად გავთვალო ყოველი დღე, ვხედავდე მწვერვალებსა და ჰორიზონტებს და ზოგჯერ მაინც გამოვნახო დრო ხელოვნებით ტკბობისთვის.
დამეხმარე, გავიგო, რომ არც წარსულზე, არც მომავალზე ოცნება არ შეიძლება იყოს სასიკეთო. დამეხმარე, ვიყო აქ და ახლა და აღვიქვა ეს წუთი, როგორც ყველაზე მნიშვნელოვანი.
დამიფარე იმ გულუბრყვილო რწმენისგან, რომ ცხოვრებაში ყველაფერი მარტივად უნდა იყოს. მაჩუქე ნათელი გონება, რათა შევიგნო, რომ სირთულეები, დაცემები და წარუმატებლობები მხოლოდ ცხოვრების შემადგენელი ნაწილია, რომელთა მეშვეობითაც ჩვენ ვიზრდებით და ვყალიბდებით.
შემახსენე ხოლმე, რომ გული და გონება ხშირად ებრძვიან ერთმანეთს.
საჭირო დროს ისეთი ადამიანი გამომიგზავნე ხოლმე, რომელსაც სიმამაცე ეყოფა, სიმართლე მითხრას, მაგრამ ეს სიყვარულით გააკეთოს!
ვიცი, რომ ბევრი პრობლემები თავისით გვარდება, ამიტომ, მოთმინების უნარი მომეცი.
შენ იცი რამდენად გვჭირდება ჩვენ მეგობრობა. მომეცი საშუალება, ვიყო ღირსი ბედის ამ ყველაზე მშვენიერი და კეთილი საჩუქრის.
მომეცი მდიდარი ფანტაზია, რათა საჭირო დროს, ადამიანებს საჭირო სითბო მივცე.
ისეთი ადამიანი გამხადე, რომელიც შეძლებს იმათ გულამდე ჩააღწიოს, რომლებიც ყველაზე “ქვემოთ” იმყოფებიან.
დამიფარე შიშისგან, რომ ცხოვრებაში რაღაცას ვტოვებ.
მომეცი ის კი არა, რაც მე მსურს, არამედ რაც ნამდვილად მესაჭიროება.
პატარა ნაბიჯების ხელოვნება მასწავლე.”
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,ყველაზე დამღლელია იმ ადამიანთან ურთიერთობა, რომელიც ყოველთვის მართალია” – აგატა კრისტი
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
უილიამ ქათბერთ ფოლკნერმა ეს სიტყვა წარმოთქვა 1950 წლის 10 დეკემბერს შვედეთის დედაქალაქ სტოკჰოლმში ,,ნობელის პრემიის” მიღებისას:
,,ვგრძნობ, რომ ეს პრემია მომანიჭეს არა პირადად მე, როგორც კაცს, არამედ ჩემს შემოქმედებას – მთელი ცხოვრების ნაჭირვებს, სიმწრის ოფლში ტანჯვაგამოვლილ ადამიანურ სულს, ნაწამებს არა სახელისა ან სიმდიდრის მოსახვეჭად, არამედ იმისათვის,რომ ადამიანური სულისაგან რაღაც მანამდე არარსებული შემექმნა. ამგვარად, ეს ჯილდო მხოლოდ ნდობის გამოცხადებად მიმაჩნია. ძნელი არ იქნება პრემიის ფულადი ნაწილი დანიშნულებისამებრ გამოვიყენო და გავცე მისი მთავარი მიზნისა და მნიშვნელობის შესაბამისად. მაგრამ მე მსურს ეს ზეიმიც, ეს წუთიც ასევე გამოვიყენო, ეს ადგილი ვაქციო უმაღლეს ტრიბუნად და ხმა მივაწვდინო იმ ახალგაზრდებს, ვისაც ამგვარივე წამებისა და ტანჯვისათვის გაუწირავთ თავი. მათ შორის უკვე მოიპოვება ის პიროვნება, რომელიც ერთ მშვენიერ დღეს, სადაც მე ვდგავარ, ამავე ადგილს დაიკავებს.
ჩვენი დღევანდელი ტრაგედია საერთო და ყოვლისმომცველი შიშია, რასაც იმდენი ხანია განვიცდით, რომ ლამის შევეჩვიეთ კიდეც. სულის პრობლემებისათვის ვიღას სცალია. ახლა ერთი კითხვაღა აწუხებს ყველას: როდის გამაცამტვერებენ? ამიტომაცაა, რომ დღეს ახალგაზრდა მწერალს გადაავიწყდა მთავარი პრობლემა – ადამიანის გულის ჭიდილი საკუთარ თავთან,რომლის გარეშე კარგი მწერლობა ვერ იქმნება, რადგანაც მხოლოდ მასზე ღირს წერა, მისთვის ღირს ტანჯვა და ოფლის ღვრა.
ყველაფერი ეს მან თავიდან უნდა ისწავლოს. უნდა შეიგნოს, რომ შიში ბილწზე უბილწესი გრძნობაა; შეიგნოს ესა და სამუდამოდ დაივიწყოს, მაშინ მის სამჭედლოში ადგილი აღარ დარჩება სხვა არაფრისათვის, თუ არა გულის ძველისძველი ჭეშმარიტებისა და სიმართლისათვის: სიყვარული, პატიოსნება, სიბრალული, სიამაყე, თანაგრძნობა, თავგანწირვა, – აი, ის ძველთაძველი უნივერსალური სიმართლენი გულისა, რომელთა გარეშე ყოველგვარი ნაწარმოები განწირულია და არარაობად იქცევა. უამისოდ მწერლის ღვაწლს მადლი არ მოეცხება. იგი წერს არა სიყვარულზე, არამედ ავხორცობაზე, დამარცხებაზე, რომელშიაც არავინ კარგავს რაიმე ღირებულს, გამარჯვებაზე, რომელსაც არავითარი იმედი არ მოაქვს და, რაც ყველაზე უფრო სავალალოა, წერს უსიბრალულოდ და უთანაგრძნობოდ. მისი დარდი და მოთქმა ქვეყნის სატირალს არ ტირის, გულში იარასაც ვერ დააჩენს. იგი წერს არა გულზე, არამედ სეკრეციებზე.
მანამ ხელახლა შეიგნებდეს ამას, იგი წერს ისე, თითქოს ადამიანთა შორის იდგეს და კაცობრიობის აღსასრულს შეჰყურებდეს. მე უარვყოფ, არ მწამს კაცობრიობის აღსასრული. სულ ადვილია თქმა, ადამიანი უკვდავიაო, იგი ხომ ყველაფერს იტანს: მზის უკანასკნელად ჩასვენების ჟამს, როდესაც ირგვლივ თანდათან მწუხრი დაისადგურებს, დაშრეტილ ზღვაში უბადრუკად გამოკიდულ უკანასკნელ კლდეზე საბედისწერო განკითხვის ზარების გრგვინვა-გუგუნი რომ მიწყდება, მაშინაც კი რაღაც გაიხმაურებს: ეს – ადამიანი ალუღლუღდება ბოლომდე ჩაუხშობელი მიკნავლებული ხმით. მე ამასაც ვერ ვირწმუნებ. მჯერა, ადამიანი არა მარტო გაუძლებს, კიდეც გაიმარჯვებს. ადამიანი უკვდავია, განა იმიტომ, რომ ცოცხალ არსებათა შორის მხოლოდ მას აქვს ბოლომდე ჩაუხშობელი ხმა, არამედ იმიტომ, რომ მას აქვს გული, აქვს სული, სული, რომელსაც შესწევს თანაგრძნობის, თავგანწირვისა და ამტანობის უნარი. სწორედ ამაზე წერაა პოეტის, მწერლის მოვალეობა. მისი საპატიო ვალია მიეშველოს ადამიანს მოთმინება-გამძლეობაში, გაამხნევოს, გული გაუმაგროს, მოაგონოს კვლავაც მამაცობა, პატიოსნება, იმედი, სიამაყე, თანაგრძნობა, სიბრალული,თავგანწირვა, – ყველაფერი ის, რაც ადამიანის წარსულს დიდებით მოსავდა. პოეტმა უბრალოდ კი არ უნდა აღნუსხოს ადამიანის ყოფა, უნდა დაეხმაროს მას, საყრდენ ბოძად, ბურჯად გამოადგეს, შეაძლებინოს ამტანობა და გამარჯვება.”
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,სამყაროში ყველაფერი ენერგიაა. ენერგია უდევს საფუძვლად ყოველივეს. თუკი აეწყობით იმ რეალობის ენერგეტიკულ სიხშირეზე, რომელიც თქვენთვის გსურთ, სწორედ იმას მიიღებთ, რაც ჩაიფიქრეთ.
ეს ფილოსოფია არაა, ფიზიკაა.”
ალბერტ აინშტაინი
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
,,უფრო ღირსეული იქნებოდი, ვიდრე ხარ, შენს ღირსებას ასე ხშირად რომ არ ახსენებდე.”
უილიამ შექსპირი
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი ,,დოქტრინა”
