შუა საუკუნეებში მრვალშვილიანი ოჯახები მრავლად იყო, სადაც ბავშვებზე ზრუნვა მშობლების მოვალეობას წარმოადგენდა, ამას ეკლესია მკაცრად აკონტროლებდა. შეძლებულ ოჯახებში ბავშვებს 6-7 წლის ასაკამდე ძიძები ზრდიდნენ. შემდეგ სახლში კერძო მასწავლებლები ასწავლინდნე ან ბავშვები სკოლაში მიჰყავდათ. სკოლები მონასტრებთან არსებობდა, სადაც ძირითადად ბერები ლათინურ ენაზე საღვთისმეტყველო საგნებს ასწავლიდნენ. იქ მკაცრი დისციპლინა იყო. მოსწავლეებს უმნიშვნელო დანაშაულისთვისაც კი წკეპლავდნენ.
თანამედროვე ბავშვების მსგავსად, ბავშვებს შუა საკუნეებშიც ჰქონდათ სათამაშოები.
დაბალი სოციალური ფენების ოჯახში უმცროსებზე უფროსი და-ძმა ზრუნავდა, მაშინ, როდესაც მშობლები მუშაობდნენ. როგორც კი წამოიზრდებოდნენ, მოზარდები იძულებული ხდებოდნენ უფროსებივით ემუშავათ მინდორში, სახელოსნოში, მაღაროში და სხვ.
საზოგადოების ყოველი ფენა: სამღვდელოება, ფეოდალები, გლეხები და ქალაქელები, საჭიროდ მიიჩნევდა, თავისი გამოცდილება ბავშვებისთვის გადაეცა. ყოველ მათგანს თავისი ღრებულებები ჰქონდა. მაგალითად, გლეხის ყველზე დიდ ღირსებად შრომისმოყვარეობა მიიჩნეოდა, არისტოკრატის – სიმამაცე, სამღვდელოების – ღვთისმოსაობა.
მე-15 საუკუნეში მიტოვებული და ობოლი ბავშვებისათვის ევროპის დიდ ქალაქებში, ძირითადად მონასტრებთან, თავშესაფრები შეიქმნა.
არცერთი იმ დროინდელი კანონმდებლობით ბავშვების უფლებები საგანგებოდ დაცული არ იყო.
ახალგაზრდა ანალიტიკოსთა და მეცნიერთა დარბაზი – ,,დოქტრინა”
0
